Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε με αγωνία τις ενέργειες αποσταθεροποίησης που προκαλεί η γειτονική Τουρκία στο Αιγαίο, η οποία εμμένει σε μια πολεμική ρητορική σε βάρος μας, τόσο ακραία που αν δεν διέφευγαν από τον τύπο και κυριολεκτικά «από τη θάλασσα» λίγες τολμηρές «κραυγές αγωνίας» θα νομίζαμε ότι υπάρχει κάποια λαϊκή εντολή για όλο αυτό το ιμπεριαλιστικό κρεσέντο ή έστω ότι εσωτερικά τα προβλήματα της γειτονικής χώρας είναι λυμένα.
Κι όμως, στις 27 Αυγούστου, έφυγε από τη ζωή η τουρκάλα δικηγόρος ΕμπρούΤιμτίκ σε ηλικία 42 ετών, μετά από 238 ημέρες απεργίας πείνας. Ο λόγος που πραγματοποιούσε την απεργία πείνας, ήταν ότι υπό την ιδιότητά της ως δικηγόρου, είχε κατηγορηθεί ότι συμμετέχει σε τρομοκρατική οργάνωση και είχε καταδικαστεί σε πάνω από 13 χρόνια κάθειρξης, καθώς είχε αναλάβει την υπεράσπιση προσώπων που κατηγορούνταν ότι είναι μέλη κάποιας οργάνωσης που είχε κριθεί παράνομη από την τουρκική κυβέρνηση. Το αίτημά της ήταν να έχει μια «δίκαιη δίκη». Εκτός από την ΕμπρούΤιμτίκ είχαν κατηγορηθεί και ακόμη 17 συνάδελφοί της, ενώ και ο συνάδελφος της ΑϊτάτζΟυνσάλ κάνει απεργία πείνας με κοινό με την Εμπρού αίτημα, την απονομή δικαιοσύνης στην Τουρκία.
Μήπως μπορεί κανείς να ξεχάσειτο ζευγάρι των τούρκων πρώην δικαστών, κουρδικής καταγωγής, που έχασαν τα δυο μωρά τους στα νερά του Αιγαίου, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν από την Τουρκία κυνηγημένοι, με μια βάρκα; Ή μήπως είναι αμελητέοι οι 26 Τούρκοι που κατέφθασαν πρόσφατα στα παράλια της Χίου αιτούντες πολιτικό άσυλο; Ένα καθεστώς αδυσώπητο, προς τον ίδιο του το λαό, πως μπορεί να «συζητήσει», να «διαπραγματευθεί», να «αυτοπεριοριστεί» όταν χρειαστεί ; Χρόνια τώρα συζητάμε για την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας, όμως σήμερα πνίγονται μωρά στη θάλασσα του Αιγαίου, γιατί η ζωή τους κινδύνευε στο σπίτι τους και η Ε.Ε. περιορίζεται στο να εκφράζει τις βαθιές της ανησυχίες, όμως τελικά, αποδεικνύεται ότι το χάσμα με ευχές δεν γεφυρώνεται.
Η γειτονική χώρα είναι η ζωντανή απόδειξη δίπλα μας, ότι οι συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες κερδήθηκαν με θυσίες, με αγώνες και διαμαρτυρίες, με ζυμώσεις που μεσολάβησαν. Τα δικαιώματα των πολιτών δεν ήταν πάντα και αυτονόητα σεβαστά στην σημερινή έκτασή τους και γι΄ αυτό είναι ανεπίτρεπτο να αδρανούμε από την άσκησή τους.
Η δικαιοσύνη, ιδίως η απονομή της ποινικής δικαιοσύνης, είναι η πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας και η ΕμπρούΤιμτίκ, ούσα η ίδια υπηρέτης του δικαίου, έγινε θυσία για να πραγματωθεί το όνειρό της, για ένα κράτος δικαίου στον τόπο της, γι αυτό και της ταιριάζει ο στίχος του Ν. Γκάτσου από τον «Κεμάλ» που λέει «Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί. »
